Hersenloos volgen van regels.
De eerste idioterie: Mevrouw is 88 jaar oud, de kans is reëel dat die 680 euro voor de haar resterende jaren, een welbestede uitgave is.
Mevrouw stemde in maar intussen informeerde ze bij een plaatselijke welzijnswinkel wat een nieuwe scootmobiel kost. 3000 euro. Ze belde de gemeente en vroeg of ze de scootmobiel van 3000 euro kon kopen. Dat kon niet want men had een contract met een bepaalde leverancier.
De tweede idioterie: is de gemeente werkelijk niet in staat om als grootverbruiker een contract af te sluiten met een inkoopprijs lager dan 3000 euro? Dat bedrag is immers de verkoopprijs bij de welzijnswinkel. Stel een inkoopprijs van 2500 euro, dan betaalt de gemeente 1500 euro per scootmobiel te veel. Toch geen kleinigheid. Of zouden een voor de client een niet zichtbare korting bedingen?
De gemeente maakte 4000 euro naar mevrouw over en de door de gemeente gecontracteerde leverancier leverde de scootmobiel bij mevrouw af, die de leverancier betaalde. Nu had ze 2 goed werkende scootmobielen. De oude kon ze niet bij de gemeente inleveren.
De derde idioterie: Waarom laat de gemeente niet een depot inrichten, door een sociale werkplaats bijvoorbeeld, waar men gebruikte scootmobielen opslaat en onderhoudt? Heeft iemand een scootmobiel nodig dan eerst leveren vanuit het depot. De gemeente betaalt dan de prijs voor een tweedehands scootmobiel met een redelijke winstopslag voor de sociale werkplaats (of een andere ondernemer die hier brood in ziet). Gaat die scootmobiel stuk, dan krijgt de gebruiker een nieuwe, uiteraard voor een redelijke nieuwprijs. Het komt mij voor dat veel scootmobielen vrijkomen voor het verstrijken van de technische levensduur, omdat de gebruiker overleden is. Er moet dus een markt zijn voor tweedehands scootmobielen.
De weduwe is mij persoonlijk bekend en de gemeente ken ik ook. Die gegevens houd ik voor me. Vraag er dus niet naar.
