Translate

Tuesday, July 31, 2012

Liefde gaat boven alles

Inspirerende woorden.
Ik vind dit zo mooi bij liefde passen, Waarom?
Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen en ik had de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal.
Ik heb deze woorden niet zelf bedacht maar ze vormen een citaat uit de eerste brief van de apostel Paulus aan de gemeente in Korinthe uit het 13de hoofdstuk. Ze vormen een loflied op de liefde en maken deel uit van de wereldliteratuur. De kern van de boodschap is dat de liefde boven alles gaat.

Het plaatje hiernaast vond ik op deze link. Verder geen bijzonderheden te melden.

Wat zou je kiezen: liefde of haat?
Als je om je heen kijkt en ziet wat haat voor ellende in deze wereld aanricht dan lijkt de keuze toch niet moeilijk zou je denken. Haat is destructief en bouwt niets op. Liefde is het tegenovergestelde en de resultaten van liefde laten dat ook zien. Denk maar aan liefde voor de kunst, wat heeft ons dat allemaal gegeven? Liefde voor de architectuur? Liefde voor de muziek? Liefde voor elkaar? Liefde voor je man of vrouw? Je kan dit rijtje eindeloos uitbreiden. Ja, liefde is een superieure emotie en heeft een kracht die alles te boven gaat.

Hoe breng je dat nu in de praktijk?
Laten we het eenvoudig houden. Door een vriendelijke en welwillende houding. Zo simpel is het. Dat is een attitude die je best een half uur vol kunt houden maar daarna kan het moeilijk worden. Met enige oefening hou je steeds langer vol totdat het je basishouding is geworden en het gewoon vanzelf gaat. Het moet wel een oprechte houding van vriendelijke welwillendheid zijn anders wordt het door anderen onmiddellijk ervaren als een irritante vorm van zelfgenoegzaamheid. Oprechte belangstelling voor anderen, dat is de sleutel. Het is een eenvoudige manifestatie van het begrip liefde.

Wat schiet je er mee op?
Laten we eerst eens kijken wat je omgeving er mee opschiet. Een vriendelijk praatje met een eenzame oude buurman, een sympathieke groet voor die ene moslim die bij jou in de straat woont en door iedereen genegeerd wordt. Gewoon aardig blijven tegen de weiger-ambtenaar en hem niet als een paria uit de gemeenschap stoten. Deze houding maakt het leven voor de mensen om je heen een stuk dragelijker en vriendelijkheid betaalt zich in veelvouden terug.

Monday, July 30, 2012

Ziektekosten: meer betalen, minder vergoeden

De kosten voor de zorg rijzen de pan uit.
College maakt zich zorgen over stijgende kosten
Dit idee wordt er door de ziektekosten deskundologen dag in dag uit bij ons in geramd. Nu is er een advies 'gelekt' van het College voor Zorgverzekeringen om een tweetal zeer dure medicijnen voor een paar zeldzame ziekten uit het basispakket te weren. Het gaat om ongeveer 175 patienten die of aan de ziekte van Pompe lijden of aan de ziekte van Fabry. Per patient loopt het bedrag aan medicijnen per jaar tot in de tonnen. In totaal werd voor deze mensen in 2010 voor 55 miljoen vergoed.
Het gaat om medicijnen die wel werken maar de verzekeringsmaatschappijen vinden het bedrag te hoog in relatie tot het resultaat. Als zij hun zin krijgen wordt het grootste gedeelte van deze medicijnen niet meer vergoed. Wat er dan met de patienten moet gebeuren heb ik nog niet gelezen.

Privatisering was toch het wondermiddel dat alles beter maakte?
Wat we niet uit het oog moeten verliezen is dat de ziektekostenverzekeringen nu in handen zijn van maatschappijen die als doel het maken van winst hebben. Daar is op zich niks mis mee maar het wordt eng als het levensbelang van zieken er mee gemoeid is. In Amerika zijn verzekeringsmaatschappijen ontmaskerd en veroordeeld die als geheime doelstelling hadden om het betalen van vergoedingen tot een minimum te beperken. Machteloze particulieren die de pech hadden om ziek te worden werden door deze praktijken volkomen geruïneerd, verzekeringsmaatschappijen hebben namelijk geld genoeg om iemand zich kapot te laten procederen.

Maar even terug naar Nederland. Het wordt hoog tijd dat de prominente rol van de verzekeringsmaatschappijen in de zorg teruggedrongen wordt. Het principe: wie betaalt die bepaalt, mag hier niet gelden. Het gaat om een algemeen belang waar de winst-maximalisators met hun fikken af moeten blijven. Al die berichten over de hogere kosten van ziekte zijn er op gericht om ons meer te laten betalen en tegelijkertijd de vergoedingen te minimaliseren.

Zorgverzekering is eigenlijk een verkapte vorm van gedwongen winkelnering.
Iedereen is wettelijk verplicht zich te verzekeren. Je moet dus bij een van de verzekeringsmaatschappijen aankloppen, daar is geen ontkomen aan. Het verschil met een broodje kopen bij de bakker of vlees bij de slager is dat je er voor kunt kiezen om geen brood of vlees te kopen.
Dat je kunt kiezen uit een (afnemend) aantal verzekeringsmaatschappijen doet eigenlijk niet zo ter zake. Het maakt echt niet zoveel uit aan wie je betaalt, betalen moet je toch.

Waarom maken we aan deze privatiserings farce geen einde en nationaliseren we de zorgverzekering weer? Een groep normaal betaalde ambtenaren kunnen de zaak dan even goed regelen zonder kosten voor reclame, sponsoring, marmeren vloeren en muren, bonussen en winstuitkeringen. Wedden dat het niet duurder wordt?

Sunday, July 29, 2012

Verspilling in de zorg

Patienten die niet bij een afspraak komen opdagen.
Paar in wachtkamer door Ineke Christiaans
Onlangs las ik dat het verschijnsel van patienten die ondanks een afspraak niet bij een spreekuur komen opdagen, de zorg miljoenen euro per jaar kost. Men wil dit tegengaan door patienten die niet op komen dagen een boete te geven.

Het schilderij hiernaast heb ik van de website van Ineke Christiaans gehaald. 

Waar worden die miljoenen dan aan uitgegeven?
Ik probeer me voor te stellen hoe het werkt. Iemand komt niet opdagen. Schrijft de arts dan een rekening aan de verzekeringsmaatschappij, die deze rekening dan betaalt en als kosten boekt?
Of brengt het ziekenhuis de specialist kosten in rekening voor een onbezette plaats in de wachtkamer? Zijn middelen en medicijnen die niet worden gebruikt dan verloren? Het enige wat ik me zou kunnen voorstellen is dat de assistent van de arts het dossier uit een kast moet halen, maar met een elektronisch patienten-dossier is dat tegenwoordig ook niet nodig.
Kortom, het lijkt me gewoon flauwekul. Natuurlijk kan elke econoom uitrekenen wat zoiets theoretisch zou kosten, maar daarmee zijn de kosten nog niet echt gemaakt. Een econoom kan bijvoorbeeld uitrekenen wat het kost dat ik dit stukje schrijf, is dat dan reëel of alleen maar een theoretisch verhaaltje?

Volle wachtkamers maken dit verschijnsel irrelevant.
Men zou gelijk hebben wanneer de wachtkamers bijna leeg zouden zijn en de doktoren duimen zitten te draaien totdat er weer een patient op komt draven. Dan is er sprake van verspilling.
Ieder die wel eens op een spreekuur in een ziekenhuis komt weet dat dit niet zo is. Je moet bijvoorbeeld om 10.25 komen en om 11.15 ben je nog niet aan de beurt. Je vraagt je af waarom je dan zo precies om 10.25 moest komen. Wat er ook aan de hand mag zijn, je zit daar niet te wachten omdat er weer een stel patienten verstek laat gaan. Een oogziekenhuis in Rotterdam heeft het denkbeeldige probleem keurig opgelost, men gaat uit van 6% die niet komt dus men plant 5% procent meer afspraken, gevolg: geen enkel probleem met wegblijvers.

Waarom zo gezeurd over de 'extra kosten'?
We moeten gehersenspoeld worden om elk jaar meer voor de zorg te betalen om er steeds minder voor terug te krijgen. Of dit nu gebeurt vanuit wanhopige en integere pogingen om de stijgende zorgkosten in de hand te houden of gewoon door het streven naar winstmaximalisatie, ik zou het niet met zekerheid kunnen zeggen. Ik vrees dat het laatste ook een belangrijke factor is. Daarom moet de invloed van de verzekeringsmaatschappijen op de praktijk van de zorg worden teruggedrongen.

Saturday, July 28, 2012

Durf te beginnen

Alle begin is moeilijk.
Voorwaartsch Mannen! Er tegenaan!
Je moet iets doen en je weet niet hoe je moet beginnen. Je blijft aarzelen en je gaat even andere dingen doen om maar niet aan die moeilijke opgave te hoeven beginnen. Dat doen van andere dingen gebeurt vaak onder de vermomming van 'onderzoek' en 'analyse' of zelfs 'voorbereiding'. Ondertussen gebeurt er niets wezenlijks. Je ziet het heel vaak in de politiek maar ook in het persoonlijke leven zijn mensen er mee behept. Herken je de situatie?

Aarzel niet te lang. Begin!
Natuurlijk zijn er noodzakelijke voorbereidingen die je eerst moet doen om aan het eigenlijke werk te beginnen. Als je de garage wilt schilderen dan is het toch echt gemakkelijker wanneer je eerst de rommel opruimt die nog in de weg staat. Dat opruimen hoort er gewoon bij. Allerlei andere dingen niet, je snapt wel wat ik bedoel.
Dit voorbeeld kan je ook gebruiken wanneer je aan een complex project moet werken. Als je er een beetje op let dan zie je al gauw wat wezenlijk is of niet. Schuif vermomd uitstel resoluut opzij. Begin zo snel mogelijk met het echte werk. Succes!

Deze stukjes zijn een mooi voorbeeld van wat ik bedoel.
Deze column schrijf ik zonder enige voorbereiding. Ik ga achter mijn computer zitten vaak zonder zelfs maar te weten waar ik het over zal hebben. Binnen een minuut valt me een titel of onderwerp te binnen en ik begin te schrijven. Wanneer ik feiten noem, check ik ze tijdens het schrijven via Google. Ik ben dus geen tijd kwijt aan vooronderzoek. Natuurlijk zijn het maar oppervlakkige stukjes die geen uitgebreid onderzoek vergen, maar het patroon is in veel gevallen bruikbaar. Doe er je voordeel mee!

Friday, July 27, 2012

MBO's sjoemelen met miljoenen

Wat nu weer?
Onderwijs gaat om leerlingen, niet om bestuurders
Een aantal MBO instellingen is in financiële problemen gekomen omdat men heeft gespeculeerd met derivaten om risico's van renteschommelingen af te dekken. Ik ga er vanuit dat de betrokken financieel directeuren (ze zullen zich wel CFO noemen of zich met een andere ronkende titel sieren) met de oprechte intentie gehandeld hebben om hun onderwijsinstelling voor financiële risico's te behoeden. De fout zit niet bij deze individuele bestuurders maar in de wijze waarop het onderwijs gefinancierd wordt. Zolang onderwijsinstellingen jaarlijks gezamenlijk miljarden op hun rekeningen gestort krijgen zal deze problematiek blijven bestaan.

Geef instellingen veel geld en het gaat mis.
Instellingen die structureel grote sommen gelds van de overheid ontvangen en het niet eerst zelf verdienen, gaan daar 'leuke' dingen mee doen. Het geld moet beheerd worden dus heb je een financieel directeur nodig. Geld moet 'efficient' besteed worden dus gaan we over tot schaalvergroting. Grotere organisaties hebben grotere gebouwen nodig. Grote organisaties moeten bestuurd worden, liefst door bestuurders met grote salarissen en als het kan ook nog een vette bonus. Al deze geldverslindende flauwekul heeft in wezen niets met het onderwijs te maken en voegt er ook niets aan toe. Integendeel, al die honderden miljoenen euro's, wellicht enkele miljarden, hadden beter direct aan het onderwijs zelf besteed kunnen worden, nu is het weggegooid geld.

Hoe kan het dan beter?
De oplossing is eenvoudig. Stop per direct met het geven van geld aan onderwijsinstellingen. Het onderwijzend personeel en noodzakelijke hulpkrachten zoals een concierge worden direct door het Rijk betaald, zij worden ambtenaren. De schoolgebouwen worden beheerd door de Rijksgebouwendienst en de leermiddelen worden ingekocht en gedistribueerd door het Rijks Inkoopbureau.
Alle gelden die onderwijsinstellingen opgepot hebben worden door het Rijk geconfiskeerd ter financiering van een sobere ontslagregeling van de nu werkloze bestuurders.

Het onderwijs wordt teruggeven aan het onderwijs.
Het recept is eenvoudig en radicaal. Hiervoor is politieke wil en moed nodig.

Thursday, July 26, 2012

Willem Holleeder en de VVD wethouder

Wat is er aan de hand?
Willem Holleeder, een bekende Nederlander uit kringen met een opvallend hoog sterftecijfer, gaat een column schrijven in de Nieuwe Revue. De Amsterdamse wethouder Eric van der Burg van de Volkspartij voor Vrijheid en Democratie vindt dat 'idioot en smakeloos'. Van der Burg twittert: 'Dit is een door en door slecht mens dat geen podium verdient'.
Willem druk aan het werk met zijn eerste column

Wat is hier mis mee?
Iedereen mag denken van Holleeder wat men wil. Feit is dat de man zijn straf heeft uitgezeten en vrij rondloopt. Dat Justitie nog een financieel akkefietje met hem heeft, doet niet terzake. Holleeder is vrij man en mag elke baan aannemen die hij wil. De Nieuwe Revue mag handelen naar eigen goeddunken zolang de wet niet overtreden wordt.

Wethouder Van der Burg heeft onder andere Zorg en Welzijn in zijn portefeuille. In die hoedanigheid moet Van der Burg zich niet negatief uitlaten over een individuele Amsterdammer, ook al heet die Willem Holleeder. Het is niet volslagen ondenkbaar dat Holleeder, die hartpatiënt is, ooit onder de vleugelen van Zorg en Welzijn terechtkomt. Ook hij heeft recht op een eerlijke behandeling van de overheid, daarom is het onjuist dat een wethouder zich in zulke bewoordingen over een individu uitlaat.

Natuurlijk heeft Van der Burg recht op een eigen mening, als hij zich 's morgens staat te scheren mag hij zijn partner daar uitgebreid op trakteren. Er zijn vast wel verjaardagen waar hij zijn prive meningen kan debiteren. Als wethouder moet hij terughoudend zijn.

Bovendien zijn wij mans genoeg om zelf een oordeel over de kwestie te kunnen vormen, daar is geen opgewonden wethouder bij nodig.

Tuesday, July 24, 2012

Gebruik je intuïtie

Je denkt aan iemand en ze belt je op.
Ik koos intuïtief voor dit schilderij van Pissarro 
Ken je dat? Je zit aan iemand te denken en die persoon belt je op. Of je zit met je partner in een kamer en je begint beiden tegelijkertijd over hetzelfde te praten. Of je tobt al een tijdje over een probleem en zonder dat je dat kunt beredeneren kies je een bepaalde oplossing, die dan ook de juiste blijkt te zijn. Er zijn vele varianten op dit thema te bedenken maar het komt hierop neer dat een bepaald idee of gedachte je zomaar invalt, zonder dat daar een bewuste redenatie aan vooraf gaat.

We noemen dat intuïtie.
Er zijn nogal wat omschrijvingen voor dit begrip. Zelf zou ik kiezen voor een impliciete ingeving. Impliciet wil zeggen dat de gedachte niet precies is uitgewerkt maar dat de gedachte wel in de ingeving is opgesloten. De gedachte of het idee zit als het ware nog in de verpakking (de ingeving), je moet hem er nog uithalen.

Hoe werkt het?
Ik heb er wel een idee over (volstrekt geen wetenschappelijke verklaring!). Wanneer je aan iemand denkt dan beïnvloedt dat de persoon aan wie je denkt. Hoe? Dat is me een raadsel. Vibraties? Gedachte golven? Wie het weet mag het zeggen.

Laten we eens een experiment uitvoeren.
Denk de hele dag aan een bepaald persoon. Het moet wel een bekende van je zijn die in staat is om je te bellen. Elvis Presley telt dus niet mee. Het moet ook niet iemand zijn die jou om de haverklap belt. Denk regelmatig aan die persoon. Stel je in gedachten voor dat  hij of zij je gaat bellen. Concentreer je op die gedachte. Herhaal dat steeds in de loop van de dag. Het experiment is min of meer geslaagd wanneer die persoon je inderdaad belt.

Ik ben reuze benieuwd hoe het experiment bij jou afloopt, je zou me een enorm plezier doen wanneer je laat weten hoe het gelopen is.

Vertrouw op je intuïtie.
Leer naar jezelf te luisteren. Er zullen vast wel situaties in je leven optreden waar je al redenerend niet uitkomt. Wanneer je iemand tegenkomt je hebt het gevoel dat je die persoon niet kunt vertrouwen, ga dan niet met die persoon in zee. Moet je een sollicitant beoordelen en blijf je twijfelen, neem die persoon dan niet aan.

Bepaal je eigen koers, juist nu!

Verwarring rondom.
Rustende boeren onder een eik, B.C. Koekkoek
Gisteren hoorden we dat het iets beter ging met de economie, vanmorgen werd gesproken over verlaging van de credit rating van Duitsland, Luxemburg en Nederland. Het ene moment lijken we de Spaanse banken net op tijd van de ondergang gered te hebben, even later staan ze weer op instorten. Griekenland gaat alles netjes terug betalen, zo verzekerde minister Jan Kees de Jager ons enige tijd geleden, nu trekt het IMF zijn handen af van dat land en is een faillissement onafwendbaar. Het lijkt wel of niemand het weet. Ga er maar van uit dat inderdaad niemand het weet of de waarheid niet durft te zeggen. Wat betekent dat nu voor jou? Verrassend genoeg, iets positiefs: je hoeft je er gewoon niets van aan te trekken. Die voorspellingen en verzekeringen zijn volkomen irrelevant. Ze kunnen waar zijn of juist helemaal niet, je hebt er niets aan. Laat je niet in de put praten.

Creëer je eigen duidelijkheid, bepaal je eigen koers.
Een van de mooiste voorbeelden van iemand die zijn eigen koers bepaalde is Warren Buffett, zonder twijfel de meest succesvolle belegger ter wereld. Hij gaat bij het beleggen af op zijn eigen oordeel en trekt zich weinig aan van de algemene trend. Ten tijde van de internet bubble hield hij zich verre van high-tech bedrijven en nu weten we hoe wijs of dat was, hij werd toen door iedereen als een soort dinosaurus gezien die het niet lang meer zou maken.

Moet je dan niet naar anderen luisteren?
Jazeker wel. Ik raadpleeg zelf vaak een paar vertrouwde raadgevers die mij goed gezind zijn. De gesprekken met hen zijn een verademing. Ik overdenk goed wat ze zeggen en maak dan mijn keuze en die hoeft niet altijd samen te vallen met hun raad. Ze hebben me uitstekend geholpen in het bepalen van mijn koers.

Wat je zeker niet moet doen is klakkeloos iets doen omdat iedereen het doet. Voordat de internet bubble uit elkaar spatte, was het bedrijf waarbij ik werkte druk bezig met het opkopen van andere bedrijven. Eet ze op voordat je zelf wordt opgegeten was het devies. Het gevolg was voorspelbaar, dit eens zo mooie bedrijf werd zelf opgeslokt en bestaat niet meer.

Moraal van dit verhaal.
Laat je niet gek maken door wat er om ons heen gebeurt. Je hebt daar geen invloed op en het heeft dus geen enkele zin om je daar druk over te maken. Luister naar goede raadgevers als je die hebt maar bepaal doordacht je eigen koers. Succes!

Monday, July 23, 2012

Een nieuwe dag, hoe blijft die nieuw?

Een nieuwe dag dient zich aan.
Zonsopgang bij een lege zee
Toen ik vanmorgen achter mijn computer ging zitten om mijn dagelijkse column te schrijven, had ik zoals gewoonlijk nog geen flauw idee waarover ik het zou hebben. Dat idee valt mij meestal binnen een halve minuut te binnen. Het eerste idee is meestal een titel, de rest volgt vanzelf. Dat was ook nu weer het geval, mijn hoofd was volkomen leeg. Ik keek naar buiten en zag dat de zon al intens over de daken van de huizen scheen, de witgeverfde dakranden schitterden en maakten me, als gaven ze een helder klinkende groet, klaarwakker. Een nieuwe dag!
Het plaatje is een olieverfschilderij van Philippe Waldack, Ik koos het als metafoor voor een nieuwe dag en een "leeg hoofd".

Een nieuwe dag, een nieuw begin.
Ken je dat gevoel? Je staat op, je schuift de gordijnen open en het zonlicht straalt je tegemoet. Op zo'n moment kan een fris gevoel je helemaal doortintelen. Maar ja, voordat we op het werk gearriveerd zijn is dat gevoel meestal verzwakt en in de avond is zelfs de herinnering eraan helemaal verdwenen. Jammer is dat eigenlijk, je zou dat gevoel de hele dag wel willen hebben.

Hoe blijf je de hele dag fris?
Kan dat überhaupt? Je zou denken van niet en bij de meeste van ons is dat ook niet het geval. Voor dat je het weet wordt je in de maalstroom van het werk meegezogen en komen we in de dagelijkse sleur terecht. De uren rijgen zich aaneen totdat het avond is en je weer naar huis gaat. Onderweg is het niet anders, velen van ons zitten dan in een dagelijkse file.

Hoe doorbreek je die sleur? Denk eens aan het begin van de dag toen je de gordijnen openschoof. Dat moment beleefde je intens omdat je niet aan het volgende moment dacht of aan het vorige. Je stond helemaal in dat moment en dat maakte dat de schoonheid ervan tot je binnenkwam. Wanneer je met een hoofd vol zorgen de gordijnen had opengeschoven dat was het mooie van de nieuwe dag niet tot je doorgedrongen. Zulke mooie impressies dringen pas tot je door als je ervoor openstaat.

Iets kan tot je doordringen als er ruimte in je hoofd is, als je hoofd als het ware leeg is. Je staat dan open  voor de indrukken van buitenaf of van de gedachten die vanuit je onderbewuste in je opborrelen. Als je de hele dag loopt te piekeren lukt dat niet. Piekeren over verleden en toekomst heeft trouwens helemaal geen zin, als je dat doet kap er dan zo snel als mogelijk mee. Piekeren betekent stilstand. Zorg dat je een "leeg hoofd" hebt.

Wat heb ik aan een "leeg hoofd"?
Wanneer je met een "leeg hoofd" aan een vergadering deelneemt (je hebt natuurlijk wel alle stukken van te voren grondig doorgenomen) en goed luistert dan zul je verbaasd staan over jezelf. Hoe zich dat manifesteert is bij iedereen anders. De een krijgt tijdens de vergadering briljante invallen, de ander wordt op ideeën gebracht die hij of zij later tot goede plannen of ontwerpen uitwerkt.
Het lege hoofd is eigenlijk een metafoor voor opperste concentratie. Het vergt wat oefening maar het is echt de moeite waard.
Het bewijs: ik begon deze schitterende nieuwe dag met een "leeg hoofd" en dit stukje rolde er als het ware vanzelf uit. Laat ons zien wat de rest van de dag ons brengt.

Sunday, July 22, 2012

Omgaan met problemen en pijn

Wat heb je toch met pijn en problemen?
Onweer nadert, koeien blijven rustig
Op dit moment helemaal niets. Maar wel gehad en daaruit heb ik veel geleerd dat ik met anderen wil delen. Wat pijn betreft ben ik een echte ervaringsdeskundige. Het voordeel van pijn geleden te hebben is dat je weet waarover je het hebt en je hebt recht van spreken. Als aartsoptimist ben ik geneigd om de vrolijke kant ervan te bekijken, ook van pijn.

Het plaatje vond ik toepasselijk, ik heb het gevonden bij Roos Schuring, een schilderes die mij wel aanspreekt. (Link bijgevoegd)


Een heel belangrijk uitgangspunt.
Doordring jezelf van het feit dat je de vrijheid hebt om zelf je reactie op gebeurtenissen en omstandigheden te bepalen. Die gedachte moet als het ware in je DNA gaan zitten. Voorbeeld: iemand zegt iets naars en negatiefs tegen je. De natuurlijke reactie van de meeste mensen is iets bits terugzeggen of gekwetst in hun schulp kruipen. Dan wordt men meegetrokken in het negativisme van de ander. Op dat moment geeft men een stukje van de persoonlijke vrijheid uit handen, voordat men het weet kan de situatie in een vreselijke ruzie ontaarden. Je kan er ook voor kiezen om je schouders op te halen en niet te reageren of met een vriendelijke en bedachtzame opmerking de ander aan het denken zetten. Je zet dus de situatie naar je eigen hand.

Het probleem is niet het probleem.
Stel, je wordt ontslagen. Dat ervaart iedereen als een probleem. Toch is dat ontslag niet het eigenlijke probleem. De wijze waarop je er mee omgaat is het probleem. Ga je in de put zitten en pieker je jezelf gek dan heb je een probleem. Dat probleem is niet het ontslag maar juist het gepieker er over. Het piekeren over ontslag gaat twee kanten uit: de gedachte aan een mooie baan die je had en de vervelende manier waarop je die bent kwijtgeraakt. Laat het los, het verleden bestaat nu niet meer. Gisteren nog wel maar vandaag is het verleden niet-bestaand. Het bestaat alleen maar in jouw gedachten. En je gedachten kun je sturen. Denk er niet meer aan, het heeft geen enkele zin, het houdt jouw vooruitgang tegen.

Het andere aspekt is het gepieker over de toekomst. Je bent ontslagen en je tobt je gek over de toekomst. Wat moet ervan terechtkomen? Hoe krijg ik weer werkt? Hoe moet het met de hypotheek?
Hier geldt iets soortgelijks als met het verleden. De toekomst bestaat eigenlijk ook niet. Wat er morgen gebeurt is er nu niet. Op dit moment kan je jezelf niet naar morgen verplaatsen om op maandag om 10.00 uur iets te doen terwijl het nu zondagmiddag is. Je kunt op dit moment natuurlijk wel iets doen wat voor morgen nuttig is. Je leeft op dit moment en kijk wat je nu kunt doen en laat het piekeren achterwege. Piekeren verandert aan de situatie niets, het houdt je dus gevangen in de positie waarin je nu zit. Concentreer je zonder angst en met een helder hoofd op de dingen die je nu kunt doen.

Het omgaan met pijn.
Er is pijn zo erg dat je niet meer kunt denken, je bent wel bij bewustzijn maar je bent machteloos. Als je er zo aan toe bent dan lig je meestal in een ziekenhuis of ernstig ziek thuis. Ik ken die situatie uit eigen ervaring. Je kan niets doen, je moet het dus laten gebeuren. Ik heb het over zo'n pijn dat zelfs morfine niet meer helpt op den duur. Ik heb er me toen bij neergelegd en me er niet tegen verzet en gewacht tot het weer over was. Meer valt er niet aan te doen.

Er zijn andere vormen van pijn die in hevigheid kunnen variëren. Als je die pijn met pijnstillers kan verdoven, prachtig, doe dat! Soms lukt dat niet en blijf je met een behoorlijke pijn zitten, wel erg maar niet zo erg dat je niet meer kunt denken.
Hoewel het reageren op pijn heel persoonlijk is en ook moeilijk om mee om te gaan, blijft het uitgangspunt van de vrijheid om je eigen reactie te bepalen hier ook gelden. Je kunt de zelfbeheersing hebben om niet te gaan wentelen in je ellende en je gedachten op iets anders te richten. Heus, die zelfbeheersing heb je, anders was je niet tot hier gekomen met lezen!

Een tijd geleden heb ik maandenlang onder ernstige pijn geleden, van het type waar pijnstillers niet meer bij helpen. Mijn lijf dwong me om af en toe van pijn te kreunen, ik kon dat niet tegenhouden. Om mijn vrouw een beetje te ontzien zei ik met een glimlach: Kom ik ga boven lekker zitten jammeren.
Ik ging naar boven achter mijn computer zitten en bij Youtube naar droevige Russische muziek zitten luisteren. Het was soms wel erg droevig en dan zei ik tegen mijzelf: Kijk het kan nog erger!
Het troostte me en leidde me af, bovendien heb ik uitgebreid kennisgemaakt met de uitgebreide Russische liedcultuur die ik nog helemaal niet kende. Wat een uren van genot waren dat!
Dus: de pijn is niet altijd het probleem, maar juist de manier waarop we er mee omgaan.



Saturday, July 21, 2012

Europa, een valse start, een nieuw begin

Europa is verkeerd begonnen.
Lille, Europese hoofdstad van cultuur 2004
De Europese Unie is voortgekomen uit de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal (EGKS). Deze werd in 1951 opgericht en had aanvankelijk 6 leden: Frankrijk, West-Duitsland, Italie, België, Luxemburg en Nederland. Het was een puur economische gemeenschap gericht op de gegarandeerde levering van kolen en staal. Die grondstoffen waren nodig voor de wederopbouw van Europa dat onder de Tweede Wereldoorlog zwaar te lijden had. Het bijzondere aan de EGKS dat het een samenwerkingsverband was tussen landen die 6 jaar daarvoor nog met elkaar in oorlog waren. Het was een economische gemeenschap met als onderliggende ideologie dat samenwerkende landen geen oorlog voeren.

Het was een nuttig en prijzenswaardig idee. De economische doelstelling werd gehaald dus het werkte. Het is volstrekt logisch dat daaruit de gedachte aan verdere Europese integratie voortkwam. Ook daar is niets mis mee. De fout is dat de nadruk op de economie en monetaire zaken kwam te liggen. De integratie van de Europese economie en de monetaire eenheid werden tot doel verheven. Hoewel de gewone burger onbewust veel met deze zaken te maken heeft en ons leven er door wordt bepaald, zijn het geen dingen waar we warm voor lopen. Het zijn meer speeltjes voor economen en politici.

Hoe had het dan wel gemoeten?
Ik las ergens dat een van de grondleggers van de EG op het eind van zijn leven verzuchtte dat echt integratie van Europa een valse start heeft gemaakt. Men had met de culturele eenwording moeten beginnen. Dat zou inderdaad beter zijn geweest. Door de nadruk te leggen op de Europese cultuur met het doel de harten van de bevolking te winnen voor de Europese eenwording, zou de kater waar we nu mee zitten er wellicht niet geweest zijn.

Wat had er dan men dan moeten doen voor die culturele eenwording?
Natuurlijk heel wat meer dan het organiseren dan een Europees Songfestival, hoewel dat in dit verband helemaal niet zo slecht is. Een speerpunt had het vaststellen van één Europese voertaal kunnen zijn. Men had kunnen kiezen voor Engels, maar dat hadden de Fransen zeker niet leuk gevonden. Of een gemoderniseerde versie van Latijn. Er is echter nog een veel meer voor de hand liggende taal en dat is Esperanto. Dat zou een prachtig project geweest zijn, alle belangrijke Europese literatuur in Esperanto vertalen, het als verplicht vak invoeren op scholen.
Een ander idee is het invoeren van een werkelijk Europese Universiteit, waar de voortaal natuurlijk Esperanto is. Europese symfonieorkesten. Harmonisatie van de nationale wetgeving met een Europese codex. De mogelijkheden zijn eindeloos. Bovenal had men alle moeite moeten doen om de harten van de burgers voor de Europese Eenwording te winnen. Verliezen we daar mee onze nationale identiteit? Nee, naast Europeaan blijven we Nederlander of Italiaan.

Is het daar nu te laat voor?
Nee, maar er zijn wel een paar harde noten te kraken. De monetaire crisis moet op een logische wijze snel worden opgelost. De Europese politici moeten naar hun kiezers uitspreken dat het een verkeerd begin was. Een mea maxima culpa (door mijn grote schuld) is wel op zijn plaats, hoe moeilijk dat voor een politicus ook is.
Vervolgens moet men de Europese bevolking een plan voorleggen voor culturele eenwording, door een referendum door de bevolking te laten goedkeuren. Dat zou een mooie nieuwe start zijn.

Friday, July 20, 2012

Hoezo, korten op pensioenen?

Het tekort van het Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds is veroorzaakt door diefstal.
Regering nam geld uit kas ABP, nooit teruggegeven
In 1966 nam de Nederlandse regering 13,6 miljard Euro uit de pot van het ABP omdat men vond dat dit fonds meer dan genoeg geld had terwijl de Nederlandse staat dit geld goed kon gebruiken. Gisteren stond de directeur van het ABP met een bedroefd gezicht (in een prachtige werkkamer, design vergadertafel en kunst aan de muur, gestoken in een maatkostuum) uit te leggen dat er helaas op de pensioenen gekort moest worden. Dat is onvermijdelijk. Over de weggenomen miljarden geen woord.

Aan miljarden is nu blijkbaar geen gebrek.
Ondanks dat we te horen krijgen dat we in een crisis zitten en we de broekriem moeten aanhalen blijft deze regering miljarden in de bodemloze put van Europa storten. Wij hebben ons inmiddels voor ruim 44 miljard Euro verplicht aan het Europese Stabiliteitsfonds. Nu moeten we 8 miljard betalen om de Spaanse banken overeind te houden. De vraag is of dat lukt. Dit is natuurlijk niet het einde, er komt nog meer rotzooi boven water en we blijven onze portemonnee maar trekken. Een aardig detail: Spanje, Italie en Griekenland staan samen garant voor 253 miljard Euro. Hoe kunnen deze landen nu ergens voor garant staan? Het zijn juist deze landen die uit het moeras getrokken moeten worden. Kennelijk moeten ze zichzelf aan de haren omhoog trekken. De illusie van de Europese solidariteit wordt hier tot in het absurde doorgetrokken.

De Europese crisis is een substituut voor oorlog.
Menig land is oorlog gaan voeren om de aandacht van de binnenlandse problemen af te leiden. Dat lukt  in het begin altijd, het vijandsbeeld is zo opgeblazen dat iedereen juichend ten strijde trekt. Het lijkt wel of de Europese regeringen, beseffend dat nu niet mogelijk is om met de buurman oorlog te gaan voeren, nu een mooie vervanging voor het ouderwetse vijandsbeeld hebben gevonden. We moeten Europa overeind houden want anders vergaat de wereld. Met deze kreet moet de aandacht van onze eigen problemen worden afgeleid. Alleen lukt het nu niet om de bevolking te overtuigen. Geeft niet, dan maar doorgaan zonder de bevolking!

Terug naar onze eigen pensioenen.
De kans is zeer groot de de Euro als munt niet gaat redden. De miljarden die nu in de Europese put gegooid worden zullen we als verloren moeten afschrijven. Zou het niet verstandiger zijn geweest om de 13,6 miljard aan het ABP terug te geven  en de overige pensioenfondsen te steunen, zodat onze eigen economie blijft draaien?

Thursday, July 19, 2012

Verdriet en tegenslag (3)

Waarom nog een keer over verdriet en tegenslag?
Deze kikker weet het ook niet
In een paar vorige columns beschreef ik hoe ik in 1992 over de gevolgen van een herseninfarct heen kwam. Dat was een min of meer feitelijk relaas over de stappen die ik ondernam om er weer bovenop te komen. Je zou de indruk kunnen krijgen dat het verwerken van tegenslag een puur verstandelijke zaak is, niets is minder waar. Wat toen niet aan de orde kwam was het emotionele verdriet, hoe kom je daar overheen?

De kikker is geschilderd door Jeroen Verhoeff, Toen ik het plaatje zag bedacht ik dat de kikker het ook niet weet. Het is niet uit te leggen maar ik vind het een troostrijke en vrolijk makende gedachte.

Het verdriet.
De dag na de ziekenhuisopname kreeg ik een verschrikkelijke hoofdpijn. Het was een niet te beschrijven pijn die allesoverheersend was. Ik was natuurlijk bij bewustzijn maar ik kon niet denken, ik lag alleen maar de golvende pijn op te vangen. Dat duurde drie dagen, het was werkelijk verschrikkelijk. Na drie dagen was het opeens over. Ik mocht in een stoel gaan zitten en zat daar alleen in de kamer en keek naar het bed waarin ik zo had geleden. Plotseling barstte ik in tranen uit en huilde om het erge wat me was overkomen. Het was een diep verdriet wat je met logisch redeneren niet weg kunt krijgen. Ik was ontroostbaar.

Emotionele troost.
De deur ging open en een oude man stapte binnen. Het was een heel eenvoudige man, helemaal niet geleerd of zo. Het was een gelovige man, God had het in zijn hart gelegd om zieken te bezoeken. De man zag wat voor een verdriet ik had en wist met eenvoudige woorden mijn hart te raken. Hij had pas zijn vrouw verloren en wist dus uit eigen ervaring wat verdriet was. De troost voor mijn verdriet was volkomen, toen hij weer vertrok nam hij als het ware mijn verdriet mee en dat verdriet is nooit meer teruggekomen.

Verstandelijke troost.
De volgende dag zat ik weer in de stoel, het verdriet was weg maar daarvoor in de plaats waren grote zorgen gekomen. Het herseninfarct had me uit een drukke en mooie baan weggerukt en het was helemaal niet zeker of ik ooit weer zou kunnen werken. Met deze en dergelijke gedachten werd ik behoorlijk gekweld en ik kwam er niet uit.
De deur ging open en de ziekenhuispastor stapte binnen. Het tegendeel van de oude man van een dag eerder. Jonger, een intellectueel en zo bleek, een intelligent gesprekspartner. Hij vroeg hoe het met me ging en ik vertelde hem van al mijn zorgen. Stuk voor stuk besprak hij die met me en op de een of andere manier zat er bij elk punt wel een mogelijke oplossing. Hij liet me zien dat mijn toestand niet hopeloos was. Toen hij vertrok waren mijn zorgen verdwenen.

Moraal van dit verhaal.
Daar heb ik werkelijk geen flauw idee van. Dat zal je zelf moeten bepalen, ik ken je omstandigheden niet en ik waag me dus niet aan allerlei goedbedoelde algemeenheden.
Voordat ik met deze column begon twijfelde ik eraan of ik het wel zou schrijven, omdat ik er geen moraal voor kan aanwijzen. Maar ik kreeg het vertrouwen om het toch te schrijven. Wat je er aan hebt kan jij alleen bepalen en dat is goed.

Wednesday, July 18, 2012

Vastgeroeste denkbeelden, weg ermee!

Vastgeroeste denkbeelden, bestaan ze nog in deze snel veranderende tijd?
Dit is Bikkel, lijkt op Corrado
Nou, één ken ik er nog wel en die kom ik dagelijks tegen wanneer ik met Corrado mijn witte bullterrier loop te wandelen. Sommige mensen deinzen van schrik achteruit wanneer ze hem plotseling zien en ik hoor nog wel eens uitingen van afschuw: Wat een lelijkerd! Ik neem dan aan dat ze het over Corrado hebben en niet over mij ☺. In werkelijkheid is Corrado de meest zachtaardige en vriendelijke hond die je je voor kunt stellen. Wat zijn lelijkheid betreft, over smaak valt niet te twisten.
Waar het hier om gaat is het idee dat honden vals en gevaarlijk zijn. Natuurlijk zijn er valse en gevaarlijke honden maar niet iedere hond is dat. De mensen die Corrado vanuit hun vastgeroeste denkbeeld gevaarlijk vinden, sluiten zich af voor het plezier dat hij dagelijks aan vele mensen geeft. Op mijn wandelingen kom ik ook vaak mensen tegen die op slag verliefd op hem zijn en dan een praatje met me maken. Gisteren nog een Turkse vrachtwagenchauffeur die stopte en zijn raampje openmaakte en tegen me begon te praten en zijn bewondering uitte voor Corrado.

Corrado heeft bij mij ook een vastgeroest vooroordeel weggenomen. Ik dacht namelijk dat alle Moslims een hekel aan honden hebben. Dat is niet zo want ik heb er al enkele ontmoet die hun bewondering zonder angst lieten blijken.

Met vooroordelen doe je jezelf tekort.
Wanneer je een vooroordeel (vastgeroest denkbeeld) hebt tegen een bepaalde bevolkingsgroep dan sluit je jezelf voor een hele groep af. Misschien hebben die mensen wel gewoontes en denkbeelden die je afschrikken maar misschien geldt dat omgekeerd voor hen ook. Maar als je de vooroordelen opzij schuift en met een open instelling de ander benadert dan heb je een grote kans dat het een plezierige kennismaking wordt.

Het idee dat iets niet kan.
Alles wat in een menselijk brein opkomt en niet teveel tegen natuurwetten indruist, maakt grote kans uitvoerbaar te zijn. Wanneer je jezelf Dat kan niet! hoort zeggen, stop dan even en denk na. Verwerp nooit iets meteen als onmogelijk. Daarmee sluit je jezelf voor eindeloze mogelijkheden af.

Tuesday, July 17, 2012

Vrijheid en zelfdiscipline, een contradictie?

Wat is dat, zelfdiscipline?
Cavalerie van J.H. Geerlings
Beeld van discipline
Ik hoorde laatst een mooie omschrijving van het begrip zelfdiscipline: Je geeft jezelf een opdracht en die voer je uit. Opdrachten, discipline, bah! wat een vervelende woorden, vooral in deze tijd. We zijn toch vrij? Toch zijn het nuttige begrippen, zonder opdrachten en de discipline om ze uit te voeren zou de nieuwe Maasvlakte er nooit gekomen zijn of de Afsluitdijk, om maar een paar dingen te noemen. In het persoonlijke vlak is het niet anders. Wanneer je wat wilt bereiken dan zul je jezelf in beweging moeten zetten.

Dat begrijpt toch iedereen? Je trapt een open deur in.
Is dat zo? Kijk eens om je heen of misschien moet je het wel dichterbij zoeken, bij jezelf. Hoeveel zelfdiscipline zie we om ons heen? In ieder geval niet genoeg om de politie overbodig te maken. Kijk eens op de sociale media op het internet. De scheldpartijen die je ziet lijken mij geen teken van zelfdiscipline.

Nou en? Wat dan nog?
Mensen zonder zelfdiscipline lijken vrij maar in feite zitten ze gevangen in de omstandigheden waaruit ze zich niet weten te bevrijden. Zulke mensen bereiken ook nooit wat of als ze wat bereiken, bewerken ze hun eigen ondergang (Dominique Strauss-Kahn). Ik zeg dat niet vanuit een verheven positie, ik begrijp ze heel goed want ik ben zelf ook zonder zelfdiscipline geboren. Die heb ik dus aan moeten leren en ik ben dolblij dat me dat, zij het wat laat, duidelijk is geworden.
Zelfdiscipline is een irritant woord als het niet hebt, als je het na veel vallen en opstaan hebt weten te bereiken dan geeft het je een immens gevoel van vrijheid. Het lijkt tegenstrijdig maar dat is maar schijn. Met zelfdiscipline bepaal je je eigen koers en wordt je niet heen en weer geslingerd door wat er om je heen gebeurt. Zelfdiscipline maakt je vrij.

Monday, July 16, 2012

Verdriet en tegenslag (2)

Waarom een vervolg?
Zonsopgang van Fred W. Schmale
Op mijn column van gisteren kreeg ik meer reacties dan gewoonlijk en het werd ook door meer mensen dan anders gelezen. En omdat ik gisteren al in reactie schreef dat het onderwerp zich wel voor meer columns leent, vervolg ik het thema van gisteren.

Verdriet en tegenslag als voorbode van verandering.
Gisteren nam ik als voorbeeld van tegenslag een voorval uit mijn eigen leven. Een herseninfarct die mijn leven totaal op zijn kop zette. Dat zo'n tegenslag de voorbode is van een verandering is merkte ik na verloop van tijd. Zo'n verandering kan juist heel positief uitwerken zoals uit de rest van mijn verhaal mag blijken.

De verandering in mijn werk.
Voor het herseninfarct was ik een gedreven ICT consultant bij een gerenommeerd bedrijf. Ik werkte hard en met plezier. Wat ik toen niet door had was dat ik een heel sterke neiging to perfectionisme had en verblind door het misverstand dat je moeilijke dingen het beste zelf kan doen, deed ik veel zelf en gaf weinig uit handen. Ik was met een omvangrijk project bezig. Het herseninfarct haalde alles onderuit. Toen ik uit het ziekenhuis ontslagen werd was ik er niet best aan toe. Gesprekken met meer dan 2 mensen tegelijk kon ik niet aan. Mensen in mijn omgeving raadden mij aan om me te laten afkeuren, dat kon toen nog gemakkelijk. Er was geen haar op mijn hoofd die daar aan dacht. Na 7 maanden was ik zo ver opgeknapt dat mijn werkgever mij een klusje bij een klant kon laten doen, het was niet zwaar en ik kon dat voorlopig in halve dagen af.
Gaandeweg knapte ik op en na 4 maanden was dat klusje uitgegroeid naar een fulltime job die inhield dat ik regelmatig door heel Europa vloog. Een mooie tijd.

Wat was er nu veranderd?
Als vanzelf was die neiging tot perfectionisme geheel verdwenen. Werd ik toen slordig? Helemaal niet maar ik ging meer bijzaken van hoofdzaken scheiden en besefte dat een goed resultaat klaar is, het hoeft niet nog beter. Bovendien gaf ik veel meer uit handen, ik vertrouwde er op dat mijn collega's het minstens net zo goed zouden doen als ikzelf. Dat vertrouwen straalde ik ook uit. Het gevolg was dat mijn productiviteit omhoog schoot. Dat leverde na mijn 50ste nog aardige salarisverhogingen op.

Moraal van het verhaal.
Een enorme tegenslag hoeft niet altijd het einde van alles te betekenen. Een tegenslag kan de inleiding zijn tot een positieve verandering. Je ziet die verandering niet meteen, pas achteraf eigenlijk, maar hij is er toch. Het gaat er om dat je de moed niet verliest en er op vertrouwt dat het leven weer verder gaat, misschien niet in de richting die je gedacht had maar dat hoeft helemaal niet verkeerd te zijn.

Sunday, July 15, 2012

Verdriet en tegenslag

Iedereen krijgt dat een keer.
Wanneer je met tegenslagen kampt of je hebt verdriet dan krijg je vaak te horen, als een schrale troost, dat je niet de enige bent. Je hebt daar natuurlijk niets aan, vooral niet als deze boodschap komt van een gezond en welvarend persoon. Het heet niet voor niets schrale troost.
Huilende clown, Geschilderd door Rinus W. Meer weet ik niet
Dat neemt niet weg dat het waar is. Ik zeg dat niet als een troost maar als constatering van een feit. Iedereen krijgt in het leven te maken met verdriet en tegenslag.

Ja dat kan wel waar zijn maar wat heb ik daar nu aan?
Ik geloof dat het belangrijk is dat je de waarheid onder ogen ziet en daaruit handelt. Iedereen krijgt vroeg of laat met verdriet en tegenslag te maken, dat is onvermijdelijk. Het is voor het verwerken van verdriet en tegenslag het beste dat men accepteert dat het er is. Ontkenning leidt altijd tot ellende. Hoe eerder je de waarheid onder ogen ziet, des te beter zijn de kansen voor herstel.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven.
In april 1992 werd ik getroffen door een herseninfarct. Gelukkig niet al te ernstig maar erg genoeg om voor een paar weken in een ziekenhuis te belanden. De rechterkant van mijn lichaam had ik niet helemaal onder controle en mijn rechterarm en rechterbeen voelden loodzwaar aan. Bovendien was ik mijn evenwichtsgevoel totaal kwijt (dat was erg, de wereld die om je heen tolt). Vanwege mijn verloren evenwichtsgevoel had men aan beide kanten van mijn bed een hek aangebracht zodat ik er niet uit zou vallen. Ik bracht mijn rechterhand in de richting van het linkerhek. Dat lukte niet, mijn hand ging wel omhoog maar niet in de goede richting. Ik probeerde het nog een keer en keek met opperste concentratie naar wat er gebeurde. Na een paar keer was ik in staat om een beetje bij te sturen. Ik weet niet meer hoe lang of het duurde maar uiteindelijk slaagde ik erin om het hek op de gewenste plek vast te pakken. Het was een heel gelukkige ervaring die ik nooit meer vergeet. Wat was er namelijk aan de hand? Ik was bezig de oog-hand coördinatie tot stand te brengen. Dat had ik al een keer eerder gedaan, net als jij, toen we nog een baby waren. Die ligt in zijn wieg en kijkt hoe zijn handjes bewegen. Dat kan geen van ons zich herinneren. Nu deed ik dat weer, maar nu bij volle bewustzijn. Geweldig was dat!

Van ziekenhuisbed tot halve marathon.
Toen ik nog in het ziekenhuisbed lag en er nog niet uit kon, probeerde ik mijn rechterbeen te bewegen en het drong tot me door dat ik na wat therapie wel weer goed zou kunnen lopen. Opeens kreeg ik een rare gedachte: Voor het eind van het jaar (het was toen april) wil en zal ik een marathon lopen. Ik vroeg aan de dokter of het geen onverantwoordelijke gedachte was. Nee, zei hij, doe maar, ik lees het wel in de krant. Vooral die laatste zin vond ik een geweldige aanmoediging.
Ik vertelde het aan mijn familie en die dacht dat het in mijn bol geslagen was. Dat was ook wel te begrijpen want ik lag nog volkomen hulpeloos in bed.

Na ontslag uit het ziekenhuis ging ik voor een paar weken in therapie. Daarna reed ik naar de duinen en rende ik 10 sekonden. De volgende dag 20 sekonden en telkens 10 sekonden erbij tot ik een minuut hard liep. Daarna elke dag een minuut er bij. In oktober van dat jaar liep ik een halve marathon in ruim 2,5 uur. Toen ik me voornam om een marathon te lopen besefte ik heel goed dat mijn marathon wel eens tot 4,2 kilometer beperkt zou blijven (in plaats van 42 kilometer). Mijn marathon was dus 21 kilometer, ik was er erg blij mee.

Moraal van het verhaal.
Accepteer wat je overkomt. Ga niet wentelen in je eigen ellende en ongeluk. Leg je neer bij de feiten en kijk hoe je er verder mee kunt. Het is niet gemakkelijk, in het begin had ik te maken met een onbeschrijfelijke hoofdpijn en wat meer lichamelijke narigheden. Het rare was dat ik wel pijn en ongemak leed maar dat ik me niet ziek voelde. Dat was ik natuurlijk wel maar dat had ik al geaccepteerd en ik keek vooruit.

Ben ik sterk? Nee, ik was zwak maar ik deed het uit geloof.

Saturday, July 14, 2012

Verveling is een waarschuwingssignaal.

Ik verveel me kapot!
GEEEEUWWWW wat verveel ik me toch!
Dat is een verzuchting of een wanhoopskreet die ik op Twitter al een paar keer voorbij heb zien komen. Een rare uitdrukking is dat eigenlijk. Vervelen is een werkwoord. Maar als je je verveelt doe je niets tenzij je heel vervelend werk moet doen. Maar ik neem aan dat iemand die via Twitter de wereld van zijn verveling op de hoogte stelt op dat moment niet aan het werk is.

Verveling verslapt de geest.
Wanneer iemand de hele dag op een stoel zit en niet beweegt dan is dat niet goed voor het lichaam, de spieren verslappen, de bloedsomloop komt in gevaar, kortom het is ongezond. Zo is het met de geest ook. Iemand die zijn hersens laat ronddraaien om het idee dat hij/zij zich verveelt, gebruikt de hersens niet. Het is ook niet verwonderlijk dat daar niks goeds uitkomt. Onze voorouders wisten dat en zeiden: Ledigheid is des duivels oorkussen. Mensen die zich vervelen zijn vaak ook vervelende mensen.

Verveling is een waarschuwingssignaal.
Is je werk vervelend en geestdodend (een mooi woord in dit verband!) dan moet je dat serieus nemen. Jarenlang vervelend werk doen is gewoon niet goed voor een mens. Wanneer jouw werk vervelend is dan kan je toch proberen daar verandering in te brengen. Misschien kan je het werk plezieriger maken door het op een leukere manier te doen, laat je fantasie eens werken. Zitten er geen mogelijkheden tot verandering in kijk dan uit naar werk dat je wel leuk vindt. Of leef je in je vrije tijd uit in een hobby die de verveling van je werk volledig compenseert. Maar laat je leven niet tot een sleur worden.

Je verveelt je in je vrije tijd.
Natuurlijk kan je in je vrije tijd helemaal niets doen. Als je op die manier bijkomt van het werken en je vindt dat plezierig dan is dat prima. Maar dan is er van verveling geen sprake.
Als je in je vrije tijd je zit te vervelen en diep in je hart heb je daar geen vrede mee dan moet je daar toch echt wat aan doen. Als je werkelijk niet weet wat je wil gaan doen, ga dan wandelen. Je bent dan actief en dat is goed voor het brein. Al wandelend kom je vast wel op ideeën.
De gedachte is niet dat je de tijd moet doden, dat is een armzalig motief om in actie te komen. Het gaat er om dat je werkelijk gaat leven. Trek er op uit!

Friday, July 13, 2012

Waar moet ik mee beginnen?

De eerste schep.
Jaren geleden toen ik aan het begin stond van een moeilijk project had ik werkelijk geen idee waar ik moest beginnen. Het was zo complex en ongrijpbaar voor me dat ik geen begin zag. In die tijd liep ik te wandelen en zag bij een boerderij een enorme mesthoop liggen. Gedachteloos wilde ik verder open toen mijn oog getroffen werd door een boer die met een kruiwagen met een schep er in kwam aanlopen. Hij zette de kruiwagen neer, pakte de schep en begon aan de voet van de mesthoop te scheppen en de kruiwagen te vullen. Bingo! Het kwartje viel. Zo'n enorme mesthoop lijkt ook een onoverkomelijk geval maar die boer begon gewoon te scheppen aan dat gedeelte waar hij zich bevond. Zo zag ik het project opeens ook en ik wandelde naar huis met de volle zekerheid dat het wel zou lukken.

Kom, kom John, nu maak je het werkelijk te simpel, een project is toch geen mesthoop?
Nee, dat is ook zo maar dat maakt eigenlijk niks uit. Het gaat om het idee dat je een grote en onoverzichtelijke klus moet aanpakken met het begin dat je voor je ziet. Zodra je er aan begint komt het inzicht. Die boer had zich kunnen laten afschrikken door de enorme omvang van de mesthoop. Maar dat gebeurde niet en begon gewoon te scheppen.
Dat beeld hielp mij over mijn probleem met het project heen en ik begon er aan.

Hoe ging het verder met het project?
Op mijn bureau lag een enorme stapel papier, allemaal achtergrondinformatie over het onderwerp van het project. Ik wist natuurlijk wel waarover het ging maar ik wist alleen niet hoe ik het aan moest pakken. Denkend aan die boer pakte ik het bovenste document, bekeek het om te zien waar het over ging en legde het apart als een begin van een klein stapeltje. Toen ik de grote stapel verwerkt had lagen er op mijn bureau een paar geordende stapels die de verschillende aspecten van het project weergaven. Aan het eind van de dag had ik een vrij goed idee van de structuur van het uiteindelijk resultaat. Ik wist dus waar ik naar toe moest werken. Vanaf dat moment begon het te lopen.

Moraal van het verhaal.
Laat je niet ontmoedigen door het werk dat je voor je ziet. Begin gewoon, bijvoorbeeld met het krijgen van een overzicht van het werk dat je moet doen. Door oplettend te beginnen komt het inzicht. Denk aan die boer, die mesthoop was weg aan het eind van die dag!

Thursday, July 12, 2012

Kalmte bewaren, hoe doe je dat?

Antwoord op een vraag.
Lezende vrouw als beeld van aandacht
Uit de reactie van een lezer destilleerde ik deze vraag. De reactie bestond niet uit een vraag maar uit de verzuchting dat het veel te vaak niet lukte. Ik kan niet zomaar voorbij gaan aan die reactie zonder te proberen een antwoord te geven op de impliciet gestelde vraag.

Hoe bewaar je je kalmte?
Dat is een kwestie van oefening. Zoals bij alle dingen die met oefenen moet proberen lukt het niet meteen. Daar moet je je niet door laten ontmoedigen. Als je het werkelijk wilt dan zal het je uiteindelijk lukken.

De eerste stap is jezelf er van doordringen dat je de innerlijke vrijheid hebt om zelf je reactie bepalen. Deze gedachte moet als het ware in je vezels gaan zitten. Het helpt wellicht als je voor je zelf een soort mantra opschrijft en die regelmatig hardop reciteert. In de trant van: Ik heb de vrijheid om zelf mijn reactie te bepalen, Ik neem me voor om nooit meteen op iets te reageren maar de tijd te nemen om over mijn reactie na te denken.

Een prachtige oefening is deze: Je gaat met iemand in gesprek en je laat de ander praten. Het is een gesprek dus jij moet natuurlijk ook iets zeggen. Maar begin met luisteren en doe dat goed. Zodra de ander iets zegt waarover je een vraag zou kunnen stellen dan stel je die vraag. Laat merken dat je het antwoord begrepen hebt door een opmerking als Wat leuk! of Wat jammer voor je! of stel nog een vraag naar aanleiding van het antwoord.
Bij deze eerste oefeningen kan je het jezelf wat gemakkelijker maken door sympathieke en positieve vragen te stellen. Ik bedoel geen vragen die kritiek of een waardeoordeel inhouden. In het algemeen is het verstandig om waardeoordelen voor je te houden.

Ook al is het een oefening probeer oprechte belangstelling voor de ander te hebben. Dat is gewoon essentieel in de omgang met anderen.

Wanneer je zelf aan het woord bent en iemand maakt een kritische opmerking, stel dan een vraag: Waarom denk je dat? Wat heeft je op die gedachte gebracht? Luister dan ook goed naar het antwoord.
Ga niet in discussie maar probeer door het stellen van vragen de positie van de ander helder te krijgen. Hou dat vol. Als de ander redelijk is dan komt er snel duidelijkheid en kan je weer verder. Als de ander onredelijk is dan dring je hem of haar met vragen in de hoek. Onredelijke mensen hebben dan geen verweer en jij blijft kalm.


Wednesday, July 11, 2012

Kalmte is een opwindend idee!

Hè?! Dat klopt toch niet?
Johann Wolfgang von Goethe, rustend op zijn reis naar Italie
Inderdaad, het klopt niet, kalmte is het tegenovergestelde van opwinding. Waarom zeg ik het dan zo? Natuurlijk in de eerste plaats om de aandacht te trekken maar er zit toch een bepaalde gedachte achter. Namelijk dat kalmte iets begerenswaardigs is en dat je het graag zou willen hebben. Als je iets graag zou willen hebben dan heb je het nog niet, want waarom zou je iets willen hebben wat je al hebt?

Is er iets mis met opwinding?
Er is een plezierige vorm van opwinding en dat is de seksuele opwinding. Jammer jongens, daar ga ik het nu niet overhebben. Wanneer je het woord opwinding googled dan krijg je de volgende synoniemen: opschudding, alteratie, bedoening, beroering, beweging, commotie, verwarring, chaos, consternatie. Nou ja, zo kan ik wel even doorgaan, het is nu wel duidelijk, ik bedoel de negatieve vorm van opwinding die de meeste mensen graag in kalmte zouden willen veranderen.

Ik kan het toch niet helpen dat ik gauw opgewonden raak?
Dat is een misvatting. Ik kan het weten want ik ben van nature een enorme driftkikker. Het is niet leuk om een driftkikker te zijn. Je wordt opgewonden over dingen die om je heen gebeuren en in feite wordt je stemming door de omstandigheden bepaald. Er zijn natuurlijk dingen die de meest kalme figuur uit het lood slaan. Een paar maanden geleden overleed mijn moeder en dat greep mij behoorlijk aan, er waren momenten dat ik zelf wat kalmte zou kunnen gebruiken. Maar in mijn geval is dit toch een uitzondering. Ik heb geleerd me te beheersen en dat geeft een heel prettig basaal gevoel en dat heet gemoedsrust.

Hoe kan je opwinding en onrust overwinnen?
Het begint met het besef dat je de vrijheid hebt om je eigen reactie op iets te bepalen. Jouw reactie op iets bepaalt wat er verder gebeurt. Iemand zegt iets beledigends tegen je. Je reageert met een fel antwoord. Gevolg: ruzie. Stel je nu eens voor dat er niet op ingaat. Je haalt je schouders op, draait je om en loopt weg. Resultaat: jij bent kalm en de ander staat een beetje raar te kijken, maar er gebeurt verder niets. Die kalmte kan in het begin alleen maar uiterlijk zijn, het lijkt wel of je kalm wegloopt maar inwendig kook je van woede.
De volgende stap is dat je de inwendige woede onder controle krijgt. Dat is ook niet gemakkelijk maar het is te doen en het levert zoveel op. Innerlijke vrijheid en gemoedsrust. Een constant gevoel van kalmte die ook echt is. Heerlijk is dat. Die kalmte kan door ernstige gebeurtenissen wel eens verstoord worden, maar je basale kalmte heb je snel weer terug.

Tuesday, July 10, 2012

Heb je het druk? Even stoom afblazen

Het veiligheidsventiel.
The Great Dorset Steam Fair
Een stoomlocomotief en ook alle andere stoommachines heeft een veiligheidsventiel. Loopt de druk in de ketel te hoog op dan opent dit ventiel zich automatisch en wordt de druk verminderd tot het toegelaten niveau. Tussen twee haakjes: als je een stoomliefhebber bent dan moet je beslist The Great Dorset Steam Fair gaan zien, een geweldig gebeuren!

Maar nu even terug naar mijn eigenlijke onderwerp. Het menselijk lichaam kent zo'n veiligheidsklep in zekere zin ook, maar die werkt niet volautomatisch. We kunnen de klep dichthouden en gewoon doorgaan totdat de boel ontploft en dan zitten we met de gebakken peren. Wat ik bedoel, je moet de signalen die je lijf je geeft niet negeren.

Heb je het razend druk, neem dan toch even de tijd om na te denken.
Als je veel te doen hebt en je krijgt het nog drukker dan loop je het gevaar dat je in een maalstroom van activiteiten wordt meegesleurd. Je bent achterelkaar bezig en je hebt geen moment om even tot bezinning te komen. Vaak lijkt dat helemaal niet erg want je bent toch lekker bezig. Als je aan iets werkt wat goed op koers ligt dan is er ook niet zoveel aan de hand. Het wordt gevaarlijk als je aan een project werkt dat eigenlijk helemaal niet goed gaat. Een typische reactie van betrokken werkers met verantwoordelijkheidsgevoel is nog harder gaan werken.
Dat is een gevaarlijk punt, aan die reactie moet je niet zonder meer toegeven. Het loont echt de moeite om een moment stil te staan en de zaak eens goed onder de loep te nemen. Vraag jezelf eens af hoe je je voelt. Gaat het wel goed met je? Het doel van deze reflectie is ook te onderzoeken of het harde werken wel de juiste oplossing is. De rest van het traject moet wel duidelijk worden, er moet licht aan het eind van de tunnel schijnen. Is dat er niet dan is het maar zeer de vraag of het project ooit tot een goed einde komt.

Dat moment van stoom afblazen zou je best eens kunnen combineren met een vrije dag of korte vakantie. Neem even de tijd om van iets anders te genieten.

Sunday, July 8, 2012

Geesten uit het verleden, zorgen om de toekomst

Nare ervaringen uit het verleden.
Natuurlijk is het zo dat jouw leven van vandaag voortkomt uit wat je eerder meemaakte. Je hebt nu te maken met de gevolgen van eerdere stappen in je leven. Het verleden ligt vast, dat valt niet meer te veranderen. Gedane zaken nemen geen keer, zegt het spreekwoord. Het kan zijn dat je geplaagd wordt door herinneringen uit het verleden. Er is je vroeger iets naars overkomen, je kon er niets aan doen maar je blijft er maar aan denken. Of je hebt een grote fout gemaakt die je nog steeds bezig houdt.
Als we dit rationeel benaderen dan heeft tobben over wat je overkomen is helemaal geen zin. Piekeren over een gemaakte fout ook niet, tenzij je de gevolgen nog kan herstellen. Hoe eenvoudig dit ook klinkt, het is nodig om het rationeel te bekijken om zo de emotionele kant de baas te worden. Vergeet gisteren, richt je op vandaag.

Piekeren over de toekomst.
Eigenlijk heeft dit net zo weinig zin als tobben over het verleden. Je weet niet hoe de toekomst er uit zal zien en of die toekomst er voor jou überhaupt zal zijn. Moet je dan maar als een kip zonder kop leven en helemaal niet over de toekomst nadenken?
Nee dat beweer ik niet. Er zijn dingen in de toekomst die je niet kunt beïnvloeden. Je kunt niet voorkomen dat er morgen een vliegtuig op je huis neerstort. Maar de kans is enorm groot dat dit niet gebeurt, morgen niet en nooit niet. Waarom zou je dan ook maar één seconde over zoiets nadenken.

'Ja maar', hoor ik je denken, 'er zijn toch dingen waar je je wel zorgen over zou kunnen maken, bijvoorbeeld de kans dat je ontslagen wordt omdat het niet zo goed gaat met het bedrijf?'.
Daar heb je een punt en daar ga ik nu op in.

Wat doe je vandaag?
We stelden eerder vast dat onze positie vandaag mede bepaald is door het verleden. Wat we gisteren goed deden kan ons vandaag profijt opleveren. Daar ligt de kern van de zaak. Je kan niet meer in het verleden handelen en je kan op dit moment ook niet in de toekomst handelen, dat gaat gewoon niet want je zit nu achter je scherm dit stukje te lezen.
Wat je vandaag doet kan bepalend zijn voor je toekomst. Het is dus erg belangrijk om je te focussen op wat je nu doet. Als je met iets planmatig bezig bent of je bent iets aan het voorbereiden, dan kijk je natuurlijk in de toekomst, maar dat doe je nu. Dat is logisch en goed.
Je kan nu niet handelen in de toekomst maar wat je nu doet kan bepalend zijn voor je toekomst, concentreer je dus op wat je nu doet.


Saturday, July 7, 2012

Corrado, mijn exclusieve prive coach

Corrado is een hond.
Corrado is een witte bullterrier. Hij is nu ruim 6 jaar oud. Het eerste wat aan hem opvalt is zijn vrolijkheid en levenslust. Vooral die vrolijkheid is aanstekelijk. Ik noem hem wel eens een wandelend anti-depressivum. Je moet wel vrolijk worden als hij enthousiast om je heen loopt te springen.

Corrado is een soort leermeester.
Omdat hij niet kan praten moet je goed naar hem kijken om erachter te komen wat hij wil of wat er met hem aan de hand is. Dat heeft me leren kijken en gebruik te maken van de non-verbale communicatie, niet door theorie maar gewoon door het te doen en omdat het in zijn geval de enige mogelijkheid is. Ik denk dat het me ook geholpen heeft om beter naar mensen te kijken en niet alleen af te gaan op wat ze zeggen.

Corrado heeft me geleerd wat geduld is.
Bullterriers staan bekend om hun eigenzinnige karakter. Om eerlijk te zijn, de eerste vier jaar was er geen land met hem te bezeilen. Niet dat hij vreselijke dingen deed, welnee, hij was altijd vrolijk en speels maar hij luisterde helemaal niet en ging gewoon zijn eigen gang. Toch had ik het vertrouwen dat het wel goed zou komen en bleef geduldig aan zijn opvoeding werken. In zijn vierde jaar kwam de doorbraak, hij begon te luisteren en te gehoorzamen. De les die ik leerde was: wees geduldig en geef niet op.

Corrado laat zien hoe je moeilijkheden met lastige figuren opvangt.
Als hij een andere hond ziet dan loopt hij enthousiast op hem af. Door zijn stevige lichaamsbouw en stoere houding komt hij op andere honden nog wel eens dominant over. Sommige honden lijken snel door te hebben dat het helemaal geen dominantie is maar andere reageren agressief of bang. Interessant is hoe hij met agressieve honden omgaat. Hij gaat niet in op provocaties zoals gegrom of naar hem bijten maar ontwijkt dat en probeert ze toch tot spelen te bewegen. Lukt dat niet dan draait hij zich om en gaat weg. Tot dusver is het nog niet tot een gevecht gekomen.

Je kan zijn gedrag natuurlijk niet een-op-een met menselijk gedrag vergelijken maar toch valt er wat van op te steken. Zijn vrolijkheid zou je kunnen vertalen naar een positieve levenshouding. In zijn geval zit het gewoon in hem maar wij kunnen er voor kiezen om het leven positief te benaderen. Corrado demonstreert wat vrolijkheid en vriendelijkheid hem opleveren, hij krijgt het dubbel en dwars terug. Een scherp contrast met agressieve en eigenlijk zielige honden die daardoor een miserabel leven leiden.

Hij geeft een goed voorbeeld van hoe je met lastige en agressieve figuren omgaat. Hij laat zich niet in ruzie meetrekken, trekt zich niets van gegrom aan en blijft zichzelf. Hij doet dat onbewust maar wij kunnen daar voor kiezen. Het recept is eenvoudig, laat je niet sturen door provocaties of omstandigheden maar bepaal bewust je eigen reactie.

Maar genoeg gepraat, ik ga met hem wandelen.



Friday, July 6, 2012

Doorfietsen met een gescheurde nier. Wanneer geef je het op?

Niet opgeven, dwaas of bewonderenswaardig?
Mijn eerste reactie was een gevoel van bewondering toen ik het verhaal hoorde van Wouter Poels, die zwaargewond na een val, toch weer doorfietste. Als je puur naar de feiten kijkt en je laat je gevoel niet meespreken, dan was dat buitengewoon onverstandig van hem en heel wijs van de ploegleider die hem toch van de weg haalde. Het gevoel van bewondering wordt eigenlijk teniet gedaan door de gedachte dat het toch niet zo verstandig van Wouter was. (Toch blijf ik het een flinke jongen vinden).

Kijk eens naar helden op andere gebieden, bijvoorbeeld de bemanningen van reddingboten die met gevaar voor eigen leven blijven doorgaan om het leven van anderen te redden. De krijgsgeschiedenis is vol van helden die, zelf gewond, bleven doorvechten om het leven van hun kameraden te redden. Bij dit soort heroïek is er bij mij alleen maar bewondering. De vraag of het verstandig is van die redders komt helemaal niet bij me op.

Waar zit nu het verschil?
Waarom nu wel kritische overwegingen bij Wouter en blijvende bewondering voor de reddende helden? Dat komt door het doel, het motief voor de heldendaad. Bij de reddende helden gaat het om het leven van de anderen, bij de heroïek van Wouter gaat het om de glorie van de sport en alles wat dat voor een sportman betekent.

Wanneer de reddingsactie mislukt en alle betrokkenen omkomen dan komt de onzelfzuchtige houding van de omgekomen redders nog meer naar voren. Hun zelfopoffering was ultiem en voor de redding van anderen. Wie zou daar nu kritiek op kunnen uiten, zelfs al zouden er blunders gemaakt zijn.
Wouter was ook bezig zichzelf op te offeren maar was het doel dit nu waard? Nee, zo vond de ploegleider kennelijk, tot redding van Wouter.

Wat kunnen wij hier van leren?
Bij de voorbeelden hierboven is het duidelijk dat het doel en het motief bepalend zijn voor doorgaan of niet. Bij een reddingsactie onder extreme omstandigheden lijkt opgeven geen optie. Verstandig of niet, we begrijpen en bewonderen het.
In de meeste andere gevallen waarop het op doorgaan of opgeven aankomt, zou ik toch willen pleiten voor een rationele keuze. Het gaat hierbij om vragen als: hoe lang ga je nog door terwijl je weet dat je bedrijf bezig is failliet te gaan. In zo'n geval zeg ik niet dat je moet opgeven maar denk na, neem in ieder geval een bewuste beslissing, bespreek het met iemand.
Of hoelang blijf je nog aan een project trekken terwijl alles er op wijst dat het tot mislukken gedoemd is? Geen gemakkelijke vragen, maar durf ze te stellen.

Thursday, July 5, 2012

Inspiratie of discipline?

Moet je wachten op inspiratie voordat je iets gaat doen?
Het overkomt iedereen wel eens, je hebt een klus te doen en je hebt geen inspiratie. Je weet niet hoe je het aan zal pakken en je loopt er maar om heen te dralen. Ik heb het nu over min of meer creatieve activiteiten. Het maken van een programma voor een feestavond, het schrijven van een rapport of het maken van ontwerp. Soms kan  je er gewoon niet aan beginnen. Je ziet het eindresultaat nog niet voor je. Voor klusjes als de vloer vegen kan dat gevoel ook optreden, maar dan heb je gewoon geen zin.

Wachten tot het laatste moment, dan moet je wel.
Je moet een rapport schrijven maar de inspiratie blijft uit. Je gaat maar wat anders doen net zolang totdat je beseft dat je nu echt aan dat rapport moet gaan beginnen. Bewust of onbewust heb je genoeg spanning opgebouwd om tot een creatieve explosie te komen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die tactiek wel eens heb toegepast. Altijd met succes, maar toch meestal net op het randje.
Het is een gevaarlijke tactiek want alle reserve is weg en uiteindelijk moet je de verloren tijd toch op de een of andere manier inhalen.

Het kan ook anders, gewoon beginnen.
Vergeet het idee van creatieve spanning en begin gewoon. Het begin is misschien een beetje stroef maar gaandeweg gaat het vlotter en komen de ideeën wel los. Stel je het eindresultaat voor, een rapport, een planning, een programma en begin dat beeld van het eindresultaat te ontrafelen in bijvoorbeeld een inhoudsopgave, afzonderlijke activiteiten of een structuur. Als je daar mee begint dan zul je zien dat je dan vanzelf in het werk wordt gezogen. Succes!

Tegenslagen, hoe gaan we daar mee om?

Tegenslagen, daar heb je toch geen algemeen recept voor?
Dat is ook zo, maar toch is het goed om dit onderwerp een keer te behandelen in de verwachting dat we er iets aan kunnen hebben wanneer een tegenslag zich voordoet. Laten we proberen een onderscheid te maken tussen zakelijke en persoonlijke tegenslagen. Dat is moeilijker dan het lijkt.

Wanneer je wordt ontslagen, is dat nu een persoonlijke of een zakelijke tegenslag? Hoewel het je diep kan treffen (ik spreek uit ervaring) is het verstandig om het niet in de persoonlijke sfeer te trekken. Ontslag is voor de werkgever uiteindelijk een zakelijke aangelegenheid en niet perse tegen een persoon gericht. Wanneer je wordt ontslagen probeer het dan zo snel mogelijk in zakelijke termen te gaan zien en ga ook zakelijk aan de slag. Ga niet zitten treuren maar probeer onmiddellijk weer werk te vinden of ga iets anders doen.

Er is nog een onderverdeling te maken. Tegenslagen waar je nog iets aan kunt doen en die tegenslagen waarbij je je moet neerleggen. Wanneer een geliefde overlijdt dan is dat iets verschrikkelijks en zo ontzettend definitief. Er iets niets meer aan te doen en we blijven zitten met een verdriet dat nooit meer over lijkt te gaan. Het is echt heel erg. Toen mijn vader in 1974 op 59-jarige leeftijd overleed, was dat een verschrikkelijke slag voor me. In het eerste jaar na zijn overlijden hoorde ik nog dagelijks zijn stem in mijn oren. Als ik iemand zag lopen die op hem leek dan sloeg mijn hart over. Nu, in 2012 is dat intense verdriet over mijn vader al lang geleden veranderd in een mooie en dierbare herinnering aan de vriendelijke vader die hij was. Het is een oud gezegde maar toch is het waar: Tijd heelt alle wonden.

Andere tegenslagen waaraan je niets meer kunt doen moet je  proberen te accepteren en zo snel mogelijk zien te vergeten. Laat je leven er niet door vergallen, kijk voortuit.

Tegenslagen waaraan je nog wel iets kunt doen blijken nog al eens een positief gevolg te hebben. Dergelijke tegenslagen zijn vaak de inleiding tot een verandering ten goede. Een scheiding zou je kunnen zien als een tegenslag maar kan uiteindelijk leiden tot een veel betere relatie met iemand anders. Ziekte is een tegenslag maar kan de gelegenheid geven tot bezinning die na genezing tot een betere levensstijl leidt. Ontslag kan leiden tot een betere baan of zelfs tot een eigen onderneming.

Neem, als daar gelegenheid voor is, de tijd om goed na te denken, laat je niet meteen door de gebeurtenissen meesleuren. Probeer als het enigszins kan de regie weer in eigen handen te krijgen.


Wednesday, July 4, 2012

Verbeeldingskracht, een mooi woord

Waarom mooi?
Ik vind het zo mooi omdat hier twee begrippen aan elkaar gekoppeld worden die samen een geweldige energie kunnen losmaken. Verbeelding is het vermogen om iets in je gedachten voor te stellen. Voeg je daar het woordje kracht aan toe dan wordt het behoorlijk meer, want het houdt in dat het eerste beeld dat je in je hoofd had, wordt uitgebouwd tot een krachtig idee, dat vaak werkelijkheid wordt.
Verbeeldingskracht heeft iedereen, jij dus ook.

Alle door mensen gemaakte dingen komen voort uit verbeeldingskracht.
Walvisvaart
Dit is een waarheid als een koe, ik zeg niets nieuws maar toch is het juist nu, in deze crisistijd, belangrijk om te beseffen dat de menselijke verbeeldingskracht voor heel veel oplossingen gezorgd heeft. Een voorbeeld, in de eeuwen die voor ons liggen was walvistraan een belangrijk product. Het werd voor veel dingen gebruikt, onder andere voor verlichting en smeermiddel. In de tweede helft van de 19de eeuw raakt de voorraad walvistraan langzamerhand op. Toen kwam iemand op de gedachte om de walvisolie te vervangen door aardolie. Wat een geweldige gevolgen heeft dat gehad. Nu raakt de aardolie op maar ik ben er van overtuigd dat een oplossing voor dat probleem zal worden gevonden. Niet alleen aardolie raakt op den duur op maar ook andere grondstoffen.
Twee mannen, William McDonough en Michael Braungart, zagen dat de Natuur een grote vervuiler is, denk maar aan al die boombladeren die je elke herfst staat op te vegen. Toch vormt die 'rommel' voor de natuur geen enkel probleem, alles wordt hergebruikt. Dat bracht die mannen op de gedachte dat wij dat ook zouden moeten kunnen, dingen produceren die weer worden hergebruikt, Dat idee werkten ze uit in het boek Cradle to Cradle. Dit boek is een inspiratie voor vele ontwikkelingen op het gebied van hergebruik. Eigenlijk is Nederland een zeer geschikt land om op het gebied van hergebruik een nieuwe technologie en industrie te ontwikkelen. We produceren zelf niet veel en consumeren maar.

Jij hebt ook verbeeldingskracht.
Het vermogen van mensen om nieuwe oplossingen te bedenken heb jij ook. Misschien gebruik je dat vermogen niet omdat je denkt dat het alleen voor exceptionele vindingen dient, dat laatste is een misvatting. Je kunt je verbeeldingskracht overal gebruiken, thuis, in je werk, in je hobbies. Je kunt er problemen mee oplossen of dingen beter laten werken. Andere mensen hebben dat vermogen ook, dus als jij er alleen niet uitkomt dan zijn er vast wel mensen in je omgeving met wie je kunt praten, twee weten meer dan één.
Je hebt verbeeldingskracht, maak er gebruik van.