Vrijheid en zelfdiscipline, een contradictie?

Wat is dat, zelfdiscipline?

Cavalerie van J.H. Geerlings
Beeld van discipline

Ik hoorde laatst een mooie omschrijving van het begrip zelfdiscipline: Je geeft jezelf een opdracht en die voer je uit. Opdrachten, discipline, bah! wat een vervelende woorden, vooral in deze tijd. We zijn toch vrij? Toch zijn het nuttige begrippen, zonder opdrachten en de discipline om ze uit te voeren zou de nieuwe Maasvlakte er nooit gekomen zijn of de Afsluitdijk, om maar een paar dingen te noemen. In het persoonlijke vlak is het niet anders. Wanneer je wat wilt bereiken dan zul je jezelf in beweging moeten zetten.

Dat begrijpt toch iedereen? Je trapt een open deur in.
Is dat zo? Kijk eens om je heen of misschien moet je het wel dichterbij zoeken, bij jezelf. Hoeveel zelfdiscipline zie we om ons heen? In ieder geval niet genoeg om de politie overbodig te maken. Kijk eens op de sociale media op het internet. De scheldpartijen die je ziet lijken mij geen teken van zelfdiscipline.

Nou en? Wat dan nog?
Mensen zonder zelfdiscipline lijken vrij maar in feite zitten ze gevangen in de omstandigheden waaruit ze zich niet weten te bevrijden. Zulke mensen bereiken ook nooit wat of als ze wat bereiken, bewerken ze hun eigen ondergang (Dominique Strauss-Kahn). Ik zeg dat niet vanuit een verheven positie, ik begrijp ze heel goed want ik ben zelf ook zonder zelfdiscipline geboren. Die heb ik dus aan moeten leren en ik ben dolblij dat me dat, zij het wat laat, duidelijk is geworden.
Zelfdiscipline is een irritant woord als het niet hebt, als je het na veel vallen en opstaan hebt weten te bereiken dan geeft het je een immens gevoel van vrijheid. Het lijkt tegenstrijdig maar dat is maar schijn. Met zelfdiscipline bepaal je je eigen koers en wordt je niet heen en weer geslingerd door wat er om je heen gebeurt. Zelfdiscipline maakt je vrij.