Verdriet en tegenslag

Iedereen krijgt dat een keer.
Wanneer je met tegenslagen kampt of je hebt verdriet dan krijg je vaak te horen, als een schrale troost, dat je niet de enige bent. Je hebt daar natuurlijk niets aan, vooral niet als deze boodschap komt van een gezond en welvarend persoon. Het heet niet voor niets schrale troost.

Huilende clown, Geschilderd door Rinus W. Meer weet ik niet

Dat neemt niet weg dat het waar is. Ik zeg dat niet als een troost maar als constatering van een feit. Iedereen krijgt in het leven te maken met verdriet en tegenslag.

Ja dat kan wel waar zijn maar wat heb ik daar nu aan?
Ik geloof dat het belangrijk is dat je de waarheid onder ogen ziet en daaruit handelt. Iedereen krijgt vroeg of laat met verdriet en tegenslag te maken, dat is onvermijdelijk. Het is voor het verwerken van verdriet en tegenslag het beste dat men accepteert dat het er is. Ontkenning leidt altijd tot ellende. Hoe eerder je de waarheid onder ogen ziet, des te beter zijn de kansen voor herstel.

Een voorbeeld uit mijn eigen leven.
In april 1992 werd ik getroffen door een herseninfarct. Gelukkig niet al te ernstig maar erg genoeg om voor een paar weken in een ziekenhuis te belanden. De rechterkant van mijn lichaam had ik niet helemaal onder controle en mijn rechterarm en rechterbeen voelden loodzwaar aan. Bovendien was ik mijn evenwichtsgevoel totaal kwijt (dat was erg, de wereld die om je heen tolt). Vanwege mijn verloren evenwichtsgevoel had men aan beide kanten van mijn bed een hek aangebracht zodat ik er niet uit zou vallen. Ik bracht mijn rechterhand in de richting van het linkerhek. Dat lukte niet, mijn hand ging wel omhoog maar niet in de goede richting. Ik probeerde het nog een keer en keek met opperste concentratie naar wat er gebeurde. Na een paar keer was ik in staat om een beetje bij te sturen. Ik weet niet meer hoe lang of het duurde maar uiteindelijk slaagde ik erin om het hek op de gewenste plek vast te pakken. Het was een heel gelukkige ervaring die ik nooit meer vergeet. Wat was er namelijk aan de hand? Ik was bezig de oog-hand coördinatie tot stand te brengen. Dat had ik al een keer eerder gedaan, net als jij, toen we nog een baby waren. Die ligt in zijn wieg en kijkt hoe zijn handjes bewegen. Dat kan geen van ons zich herinneren. Nu deed ik dat weer, maar nu bij volle bewustzijn. Geweldig was dat!

Van ziekenhuisbed tot halve marathon.
Toen ik nog in het ziekenhuisbed lag en er nog niet uit kon, probeerde ik mijn rechterbeen te bewegen en het drong tot me door dat ik na wat therapie wel weer goed zou kunnen lopen. Opeens kreeg ik een rare gedachte: Voor het eind van het jaar (het was toen april) wil en zal ik een marathon lopen. Ik vroeg aan de dokter of het geen onverantwoordelijke gedachte was. Nee, zei hij, doe maar, ik lees het wel in de krant. Vooral die laatste zin vond ik een geweldige aanmoediging.
Ik vertelde het aan mijn familie en die dacht dat het in mijn bol geslagen was. Dat was ook wel te begrijpen want ik lag nog volkomen hulpeloos in bed.

Na ontslag uit het ziekenhuis ging ik voor een paar weken in therapie. Daarna reed ik naar de duinen en rende ik 10 sekonden. De volgende dag 20 sekonden en telkens 10 sekonden erbij tot ik een minuut hard liep. Daarna elke dag een minuut er bij. In oktober van dat jaar liep ik een halve marathon in ruim 2,5 uur. Toen ik me voornam om een marathon te lopen besefte ik heel goed dat mijn marathon wel eens tot 4,2 kilometer beperkt zou blijven (in plaats van 42 kilometer). Mijn marathon was dus 21 kilometer, ik was er erg blij mee.

Moraal van het verhaal.
Accepteer wat je overkomt. Ga niet wentelen in je eigen ellende en ongeluk. Leg je neer bij de feiten en kijk hoe je er verder mee kunt. Het is niet gemakkelijk, in het begin had ik te maken met een onbeschrijfelijke hoofdpijn en wat meer lichamelijke narigheden. Het rare was dat ik wel pijn en ongemak leed maar dat ik me niet ziek voelde. Dat was ik natuurlijk wel maar dat had ik al geaccepteerd en ik keek vooruit.

Ben ik sterk? Nee, ik was zwak maar ik deed het uit geloof.