Translate

Thursday, May 25, 2017

Is een mening een persoon?

Twitter scheldpartijen.

Wie regelmatig Twitter bezoekt zal zo nu en dan, of zeer regelmatig, afhankelijk van de mensen die je volgt, geconfronteerd worden met nogal hevige scheldpartijen of zelfs bedreigingen. De aanleiding is vaak een verschil van inzicht in een politieke of religieuze kwestie. De oorzaak is het onvermogen een mening los te zien van een persoon.

Iemands mening is maar een aspect van diens persoonlijkheid. Ik ken vele twitteraars met in mijn ogen nogal abjecte meningen maar die ik toch aardige mensen vind. Het gaat erom hoe ze zich gedragen tegenover anderen.

Ik verwacht van niemand engelengedrag, in de Twitter-omgeving, alleen maar dat men zich onthoudt van gescheld, dreigen, oproepen tot geweld en denigrerende opmerkingen. In het dagelijks leven geldt fysiek iets soortgelijks.

Meningen los zien van de persoon.

Ik volg Shabir Burhani ( @maiwand2016 ) een moslim die zichzelf omschrijft als "A slave of Allah and a servant of Islam". Ik ken Shabir niet persoonlijk (het moet er toch eens van komen Shabir) maar hij komt op mij over als een aardige man. Met zijn opvattingen ben ik het totaal niet eens en dat laat ik hem ook regelmatig weten.
Zijn opvattingen keur ik af maar niet hemzelf. Hij is voor mij een medemens met wie ik op voet van gelijkheid zou kunnen omgaan.

Omgekeerd zal dat hopelijk ook zo zijn. Shabir zal mij vermoedelijk beschouwen als een rabiate islamofoob (misschien ben ik dat ook wel😀 ) maar ik geloof niet dat hij een uitgesproken hekel aan mij heeft, hij heeft dat althans niet uitgesproken.

Wim Aalten
Een ander voorbeeld is Wim Aalten (@wimaalten ), een overtuigde godloochenaar. Sorry Wim, ik zie je bezwaar: je kan niet iets loochenen wat niet bestaat.
Zelf ben ik een gelovig christen, Wim en ik bestrijden elkaar op het scherp van de snede. Toch is er sprake van wederzijdse sympathie.

Aanleiding voor deze blogpost.

Ik merk de laatste tijd steeds vaker dat mensen geen onderscheid maken tussen een persoon en diens mening. Dat leidt tot nodeloze irritatie, ruzies, ontvolgen en blocken. Ik heb het hier niet over rassenhaat, homohaat of andere vormen van hatelijke opinies maar over politiek links of rechts, voor of tegen islam, voor of tegen Trump, voor of tegen Wilders enzovoort. Je kan over deze zaken een stevige mening hebben zonder dat de haat er af straalt. Discussies hierover hoeven niet uit te lopen op wederzijdse hatelijke persoonlijke opmerkingen. Je kan iemands mening verfoeien zonder de persoon te verafschuwen.

Ik heb Wim en Shabir om toestemming gevraagd voor hun vermelding hier en beiden stemden toe. Eerlijkheidshalve had ik van beiden niets anders verwacht.

Saturday, May 6, 2017

Waarom het dodenherdenking-gedicht van Güner Tozgül mij ontroerde en de toespraak van Nasrdin Dchar niet zo.

Het waren niet de literaire kwaliteiten van het gedicht noch de inhoud die mij raakten maar de attitude van de Turks-Nederlandse jongen. De geschiedenis van de Tweede Wereldoorlog die voor vele, zoniet de meeste, allochtone jongelui maar een vaag begrip is waar ze niets mee hebben, heeft voor Güner Tozgül wel betekenis. Hoe komt dat? Waarom is hij een uitzondering? Bij hem thuis werd het onderwerp regelmatig besproken en ook hij verdiepte er zich in.

De inhoud van het gedicht raakte mij niet zo maar toch wil ik er iets van zeggen. Het thema van het gedicht van Güner Tozgül is leegte. Dat is een goede keuze van de jongen want wat kan men zeggen over het onmetelijke leed dat die oorlog veroorzaakte? Hij bracht dat onvermogen goed tot uiting.

Hij voelde het leed van de oorlog en in dit geval onze oorlog, goed aan. Hij bewees hiermee dat hij zich de geschiedenis van zijn nieuwe vaderland eigen had gemaakt. Daarmee deelt hij met ons in het Nederlands collectieve verleden.

De toespraak van Nasrdin Dchar op 5 mei was indrukwekkend, op het eerste gehoor veel indrukwekkender dan het korte gedicht van Güner Tozgül. Hij bracht het voortreffelijk en de zichtbare trots van zijn moeder vond ik ontroerend. Maak je de toespraak van Nasrdin een beetje los van de context van de Tweede Wereldoorlog dan valt er niet veel op aan te merken. Maar weer helemaal teruggebracht naar die context dan bekruipen mij wat vervelende gevoelens. Ik zal proberen die gevoelens in argumenten te vertolken.

De problematiek van de Marokkaanse immigranten en hun nakomelingen nam in de toespraak een veel te prominente plaats in. Hij legde de verantwoordelijkheid voor die problematiek impliciet bij de oorspronkelijke Nederlanders neer. De Marokkanen zijn het slachtoffer van het racisme en intolerantie van de Nederlanders. Hij zei dat niet expliciet maar die indruk maakte het wel. De rol van de Marokkanen zelf hierin, vooral die van de jonge onhandelbare elementen, liet hij helemaal buiten beschouwing. Die problematiek heeft ook niets met de Tweede Wereldoorlog te maken.

Een andere misgreep in zijn toespraak vond ik de term "Ontjoding en De-Islamisering". Het idee dat moslims hier een gang naar de gaskamers te wachten staat, is absurd. Hij sprak over de haat tegen de Islam. Mijn inschatting is dat het in Nederland niet gaat om haat maar om een toenemende weerzin tegen een religie met nogal intolerante tendenzen. Het is een weerzin die deze godsdienst zelf over zich afroept.

Nasrdin sprak ons afkeurend toe vanwege het feit dat hier 75 jaar geleden racisme en jodenhaat zich zo gewelddadig konden laten gelden. Hij gaat dan volkomen voorbij aan het feit dat de uitroeiing-politiek waaraan 100.000 Nederlandse Joden ten slachtoffer vielen, geen Nederlands initiatief was, maar door de Duitse bezetting van ons land, op bevel van Hitler c.s. werd uitgevoerd. Als Nederland buiten de oorlog was gebleven dan zou er geen enkele jood hier weggevoerd zijn.

Güner Tozgül maakte zich onze geschiedenis eigen.

Nasrdin Dchar eigende zich onze geschiedenis toe.

Begrijpt u het verschil?